Έξι μήνες μετά τον άγριο Δεκέμβρη, οι έφηβοι γίνονται ξανά πρωτοσέλιδο, αυτή τη φορά με αφορμή τις Πανελλήνιες. Ηταν βατά τα θέματα, ήταν δύσκολα, τι ποσοστά επιτυχίας προβλέπονται; Σαν να δίνει εξετάσεις ολάκερη η κοινωνία.
«Πώς έγραψες, παιδάκι μου;», μας ρωτούσαν κάποτε οι γονείς μετά τις εξετάσεις ή το διαγώνισμα.
Καλά, καλούτσικα, έτσι κι έτσι, ήταν συνήθως η απάντηση – ποτέ «χάλια τα πήγα». Και αφού μας καθησύχαζαν, «δεν πειράζει, θα γράψεις καλύτερα στα επόμενα μαθήματα», κοίταζαν τη δουλειά τους κι εμείς τη δική μας. Χωρίς να το επιδιώκουν, μάς άφηναν χώρο, μάς επέτρεπαν να αυτονομηθούμε.
Για «γονείς ελικόπτερα» που υπερίπτανται πάνω από τα παιδιά τους, για «νηπιοκρατία», για «φονικό γονικό σφιχταγκάλιασμα», για «υπεργονεϊκότητα» (overparenting) μιλούν σήμερα εκπαιδευτικοί και κοινωνιολόγοι. Καλός γονιός δεν είναι αυτός που αγαπά, μαλώνει και «ορμηνεύει», το παιδί, αλλά ο «ψαγμένος», αυτός που ασχολείται διαρκώς μαζί του, που από πολύ νωρίς κάνει τη σωστή έρευνα αγοράς και του προσφέρει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που θα συμβάλουν στην ταχεία και «ποιοτική» ανάπτυξή του. Θα πάει το βρέφος για μασάζ, θα προμηθευτεί τη συσκευή που αποκωδικοποιεί το κλάμα του, θα αγοράσει τα ντιβιντί «Βaby Mozart» και «Baby Beethoven» που απευθύνονται ακόμα και σε βρέφη τριών μηνών. Αργότερα θα αναζητήσει το καλό ωδείο, σχολείο, φροντιστήριο, θα επιτηρεί διαρκώς το παιδί μέσω του κινητού τηλεφώνου (αν διαθέτει και GPS τόσο το καλύτερο), θα το προφυλάσσει από υπαρκτούς και φανταστικούς κινδύνους, θα του προσφέρει εμπειρίες, ερεθίσματα και ευκαιρίες για «δημιουργική απασχόληση», θα το τυλίξει με εκατοντάδες γεύσεις, ρούχα, παιχνίδια, γκατζετάκια, ντιβιντί. Ομως τα παιδιά που γίνονται το επίκεντρο του γονεϊκού σύμπαντος, προσγειώνονται άσχημα όταν διαπιστώνουν ότι δεν συμβαίνει το ίδιο στον σχολικό και φιλικό μικρόκοσμό τους. «Ασε το παιδί να κλάψει, θα μάθει». Τα παιδιά μαθαίνουν και μέσα από τις μικρές ήττες, τις αποτυχίες και την απόρριψη, τη στέρηση κάποιων πραγμάτων και την αναμονή, μέσα από την επίγνωση ότι τα ίδια είναι κομμάτι του κόσμου και όχι ότι ο κόσμος τούς ανήκει ή μάλλον ότι όλα τα «μολ» του κόσμου τούς ανήκουν. Από τη μια τα υπερπροστατεύουμε και τα φορτώνουμε με εξωσχολικές υπερωρίες, μπαλώνοντας τα κενά της δημόσιας παιδείας, και από την άλλη τα παραδίδουμε στα νύχια της αγοράς, τα προετοιμάζουμε να γίνουν το πολυπόθητο «δυναμικό νεανικό κοινό» των τηλεοπτικών διαφημίσεων.
Πολλοί είναι οι δρόμοι που οδηγούν τα παιδιά σε μια άτσαλη τεχνητή ενηλικίωση, όπως έδειξε μια έρευνα σε γυμνάσια και λύκεια του νομού Θεσσαλονίκης. Οπως ανακοινώθηκε στην ημερίδα «Προβλήματα εφηβικής ηλικίας», που οργανώθηκε πρόσφατα από μια επιτροπή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, περίπου το 50% των 15χρονων έχουν ήδη ολοκληρωμένες ερωτικές σχέσεις, ενώ διαρκώς μειώνεται η ηλικία κατά την οποία αρχίζουν να καταναλώνουν αλκοόλ και να δοκιμάζουν εξαρτησιογόνες ουσίες (15,5 είναι ο πανελλήνιος μέσος όρος).
Στον επόμενο Δεκέμβρη, που κανείς δεν είναι σίγουρος ότι δεν θα ξεσπάσει, ξανά θα κραυγάζουμε «να ακούσουμε τους νέους». Μόνο που οι νέοι μάς ακούν και όταν δεν τους μιλάμε. Ακούν τους φόβους και τις ψευδαισθήσεις μας, πατούν στην ίδια κινούμενη άμμο όπου πατάμε κι εμείς. Ανατριχιαστικά σωστή φαίνεται η παρατήρηση μιας Αμερικανίδας ψυχολόγου: «Ισως το να στερούμε από τα παιδιά τη θετική ματιά, την ελπίδα για το μέλλον είναι η χειρότερη μορφή βίας που μπορεί να ασκήσουν οι γονείς σε βάρος τους». Και να ’ταν μόνο οι γονείς...

Tης Mαριάννας Tζιαντζή(http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_174_24/05/2009_315516)